Het leven is tegenwoordig één grote talentenshow. Zet de televisie maar aan en je bent er getuige van: de X-factor, the Voice of Holland, Holland’s got talent, de nieuwe Uri Geller, op zoek naar Josef… Hoe gek je het ook bedenkt, het bestaat. En als het nog niet bestaat is er vast iemand bezig om het te bedenken en dus binnenkort te vinden op een van onze vele kanalen.
Ik begrijp het wel, al deze talentenjachten. Het is een weerspiegeling van onze maatschappij op dit moment. Denk maar eens mee. Waar we ook kijken in onze samenleving, het draait om talent. Binnen het eigen gezin stellen ouders zich de vraag “waar is mijn kind goed in?” En mocht Jantje nou per ongeluk nergens in uitblinken en daarmee voldoen aan de door Balkenende verafschuwde zesjescultuur, dan zoeken we naar Jantjes handicap die, mocht er onverhoopt nog geen handicap voorhanden zijn die past bij Jantje, anders wel door deskundigen beschreven gaat worden. Een talent op zich. En middelmaat Jantje, dat die zich ondanks zijn handicap zo ontwikkelt, een waar talent!
Ga je wel eens boodschappen doen? Ik neem aan van wel. De winkels liggen vol met talent. Beter, nu nog schoner, voller van smaak en rijk gevuld. Altijd de goedkoopste en nergens beter. De supermarkt bulkt van begaafdheid.
In mijn werk als praktijkondersteuner ben ik ook de hele dag op zoek naar talent. Elk mens dat voor me zit heeft een unieke gave. Best lastig dat veel mensen die zelf nog niet gevonden hebben en ik dus als een soort coach op zoek moet naar de gave van deze mens en hoe die verder te ontwikkelen. Het gaat bijvoorbeeld om het talent omgaan met risicofactoren.
Het leven is een mijnenveld vol risicofactoren. Zichtbare en onzichtbare, bekende en onbekende, oude en nieuwe, maar allemaal risico’s. En mijn patiënten huppelen als jonge onbezorgde konijntjes door dit veld heen. Sommigen had ik nog nooit gezien tot het moment dat ze genadeloos de lucht in werden geblazen door een infarct. En weer anderen zie ik al jaren dansen, sommigen met talent, sommigen verstoken van enige aanleg. De eerste categorie mensen geef ik wat beperkte aanwijzingen maar vooral complimentjes dat ze het zo goed doen. Soms trapt er toch een op een mijn en ben ik weer gefrustreerd en boos dat het leven zo oneerlijk is. De laatste groep geef ik aanwijzingen in de hoop dat het goed gaat. Een enkeling danst zo lelijk maar zo lang zonder brokken, dat ik bijna in wonderen ga geloven.
Er zijn mensen die proberen hun talent te versterken met alles wat de maatschappij biedt. Mijn kennis en kunde als praktijkondersteuner aangevuld met de medicinale kennis van onze tijd. De volgorde van deze opsomming is willekeur en geen arrogantie, hoewel ik zeer het talent heb om arrogant te zijn.
Soms, heel soms heb ik een pareltje te pakken. Bij binnenkomst een onhandige kluns met de moves van een stoomwals. Maar als ik ermee klaar ben, een lichtvoetige spring-in-‘t-veld met weergaloze technieken waar eenieder van achterover valt. Regelmatig tref ik echter ook mensen die niet meedoen met de talentenshow. Die niet van start gaan in de race om hun talent te ontwikkelen en te verbeteren. Die niet meer de beste, de grootste en de snelste willen zijn maar accepteren dat ze tot de zesjes horen. En dat zijn echt niet alleen CDA-stemmers.
Eigenlijk ben ik wel jaloers op die mensen, want accepteren wie je bent vind ik een fantastisch talent!

Bas Janssen