Een sterke eerstelijnszorg is een van de factoren die zorgen voor een betere levensverwachting en leidt bovendien tot kostenbesparing. Vier kenmerken spelen daarbij een rol: drempelloze toegang, een poortwachtersfunctie, (persoonlijke) continuïteit en een persoonsgerichte benadering. Al deze kenmerken zijn terug te vinden tijdens het spreekuur. Volgens Van Weert kan wetenschappelijk onderzoek binnen de huisartsgeneeskundige setting de poortwachtersrol van de huisarts versterken. Hij noemt het voorbeeld van een beslisregel en D-dimeertest bij vermoedelijke longembolie. ‘Met relatief eenvoudige diagnostiek kan de huisarts bij de helft van de patiënten een longembolie veilig uitsluiten en dus een gang naar het ziekenhuis voorkomen. Een andere belangrijke taak voor de academische huisartsgeneeskunde is dat diagnostisch onderzoek zich moet ontwikkelen van testonderzoek naar strategieonderzoek.’
Van Weert is van mening dat de onderzoeksprojecten van de Universiteit van Amsterdam de basis van de huisartsgeneeskunde effectief kunnen ondersteunen. ‘Omdat de huisartsgeneeskunde een aantoonbaar positief effect heeft op de volksgezondheid, is dergelijk onderzoek dus belangrijk.’ Maar Van Weert beseft dat klinisch redeneren ook erg belangrijk is. ‘Een goede arts past evidence toe in de context van de individuele patiënt. Dat proberen we onze studenten te leren. En daarbij is de huisartsenpraktijk complementair aan de specialistische.’ Van Weert pleit voor verdere samenwerking, zowel met specialistische afdelingen binnen en buiten het AMC als met afdelingen Huisartsgeneeskunde buiten het AMC. Dit leidt mogelijk tot een nog krachtiger huisartsgeneeskundig onderzoeksveld. (Susan Umans)