“We hebben drie kinderen en ik ben psychiatrisch patiënt. Dat maakt mij bij tijd en wijle lastig om mee te leven. Vooral onze dochters kwamen daarmee zodanig in de problemen dat ze relatief jong het huis uit wilden”, vertelt Henk. Marloes vult aan dat de situatie waarin beide dochters het huis uit wilden nogal van elkaar verschilde vanwege het leeftijdsverschil en ook in de uitwerking. Henk: “De oudste dochter ging vijftien jaar geleden naar een pleeggezin. Dat verliep moeizaam. Ze is uiteindelijk uitstekend terechtgekomen, maar niet zonder slag of stoot. De verwijdering die tussen haar en mij ontstond, was niet zo één-twee-drie weer overwonnen. De jongste ging vier jaar geleden naar een pleeggezin. Ze was toen vijftien. We hadden toen al een keer met het bijltje gehakt. De jongste dochter was doodongelukkig, maar ze wilde niet radicaal het huis uit. Een paar dagen per week leek haar voldoende. Er waren een heleboel vragen en er moest veel uitgezocht worden. Een goede kennis stelde voor om een Eigen Kracht-conferentie rondom Iris te laten organiseren. Er moest wel degelijk wat gebeuren bij Iris want ze zat serieus in de problemen. Ze had onder meer een eetstoornis en last van wisselende stemmingen. Mede dankzij de Eigen Kracht-conferentie en het tijdpad dat daarin werd vastgelegd, is de uithuisplaatsing bij de jongste geleidelijker gegaan dan bij de oudste. En is het contact nu ook anders.” Marloes: “De Eigen Kracht-conferentie bestond helaas nog niet in de tijd dat onze oudste dochter het huis uit ging. Er was toen sprake van een echte crisissituatie.”

Hoe werkt een Eigen Kracht-conferentie?

Marloes: “Er is een Eigen Kracht-conferentie met een coördinator die organiseert, zonodig faciliteert en naderhand het proces bewaakt. Die Eigen Kracht-coördinator voert gesprekken met potentiële deelnemers, maar is niet bij de conferentie zelf aanwezig. Je kunt iedereen uitnodigen voor de conferentie. Ook bepaal je zelf wie de conferentie leidt. Aan de direct betrokkenen wordt gevraagd wie zij er graag bij willen hebben. Tijdens de conferentie is er een stoelindeling en je steunt degene die naast je zit.” Henk vertelt dat deskundigen een verhaal hielden, zoals zijn psychiatrisch verpleegkundige en de psycholoog en de mentor van Iris. “Mijn verpleegkundige vertelde bijvoorbeeld over mijn ziektebeeld en wat je daarbij kunt verwachten, ook in de toekomst.” Marloes: “Dat kun je zelf aangeven. Wij hebben heel bewust gekozen om eerst alle aanwezigen te informeren. Die deskundigen geven alleen informatie en zijn bij de conferentie zelf niet aanwezig.” Henk: “In ons geval kwamen er na de eerste conferentie vervolgconferenties op wat kleinere schaal. Maar het kan ook zijn dat er maar één Eigen Kracht-conferentie is. Dat geef je zelf aan. Het hangt af van de problematiek en wat de afspraken zijn. Per keer spreek je af of het nog nodig is om een volgende keer bij elkaar te komen.”

Is uit de conferentie een plan ontstaan?

Marloes: “Ja. Je beëindigt zo’n conferentie niet zonder dat er een plan is waar iedereen mee kan leven. Dat kan dus een aardig tijdje duren. Wij zijn van half 3 tot half 8 bezig geweest, onderbroken door een maaltijd”, vult Henk aan. Marloes vertelt dat alle betrokkenen via een website de voortgang kunnen zien. Er staan afspraken op en verslagen. Degene waar het om gaat, beheert de website en kan aangeven hoe het met hem gaat. Zo blijft iedereen die bij de conferentie betrokken is op de hoogte, ongeacht de fysieke afstand. “Het eerste jaar werd er veel gebruik van gemaakt, daarna minder. Maar toen was het ook veel minder nodig.”

Had de Eigen Kracht-conferentie voor u een positief effect?

Henk: “Ja, in zoverre dat Iris daardoor veilig gesteld werd en dat is voor mij ook prettig. Maar de kern van wat het heeft opgeleverd is verlies. Ze ging immers het huis uit.” Marloes: “Waar het om gaat bij zo’n Eigen Kracht-conferentie is gezamenlijk tot een oplossing komen en die oplossing zal voor de een wat positiever uitvallen dan voor de ander. Maar meestal organiseer je een conferentie als er wat aan de hand is. Dus je hebt sowieso met negatieve emoties te maken, hoe je het ook wendt of keert. Ik denk dat de conferentie heel veel positief effect heeft. Als een kind het huis uitgaat, voel je je niet veilig. Dat is een aanslag op je eigen zekerheid, zowel op die van het kind als op die van jezelf. Het geeft een enorm gevoel van falen. Als je daar dan met z’n allen over praat en erkenning vindt in zo’n groep, dan is dat voor je eigen verwerking heel belangrijk. Als er een Eigen Kracht-conferentie was geweest in de tijd van onze oudste dochter, denk ik dat er niet zo’n verwijdering was ontstaan tussen haar en haar vader. Je bent veel meer betrokken bij wat er gebeurt, hoe het gebeurt, waarom het gebeurt, al vind je de besluiten niet allemaal even prettig. Het dwingt je ook om goed na te denken en je gevoelens te formuleren en toe te laten.” Henk: “Klopt. Je hebt hierbij wel veel meer de regie dan wanneer een kind gewoon uit huis geplaatst wordt.”

Zou u het andere mensen aanraden?

Henk: “Ja, zeer beslist. Daar hoef ik geen seconde over na te denken. Het is een prachtige oplossing.” Marloes vult aan: “Hoe ingrijpend besluiten ook zijn, het komt minder ingrijpend over dan wanneer instanties voor jou beslissen en ingrijpen. De Eigen Kracht-conferentie kan voor allerlei situaties van pas komen, bijvoorbeeld bij ernstig zieken of alleenwonende mensen die hulpbehoevend zijn of worden.” Henk: “Ook in situaties waarin mensen financiële problemen hebben. Dan is de keuze: de deurwaarder laten komen met alle ellende erbij of in eigen kring gezamenlijk een oplossing vinden.”

Hoe gaat het nu met u?

Henk: “We hebben twee geweldige dochters en een ontzettend leuke zoon en ondanks het feit dat die dochters voortijdig het huis zijn uitgegaan, hebben we goed contact met ze. We hebben het gevoel dat we het beste voor ze betekend hebben wat we konden bieden. Er zit een gevoel van falen, zeker kort nadat je kind het huis is uitgegaan, maar dat is gelukkig gesleten. Ook door de manier waarop we met de kinderen omgaan. Het liefst hadden we deze toestand niet nodig gehad, maar we hadden ‘m nodig en dan is er een heel behoorlijk resultaat uitgekomen. Dus ik voel me er wel goed bij.” Marloes: “Ik denk dankzij de conferentie. Wij hebben samen met Iris besloten om een Eigen Kracht-conferentie te houden, maar kinderen kunnen dit ook alleen kunnen besluiten. Zeker bij pubers denk ik dat dat heel belangrijk is voor de manier waarop zij erin staan en met problemen omgaan. Omdat ze het dan in eigen hand hebben. Er wordt niet over hun besloten. Dat is heel belangrijk, ook als je volwassen bent.”