Bij diabetes is zelfmanagement belangrijk, al is dat voor de patiënt niet altijd makkelijk. Denk bijvoorbeeld aan het opvolgen van voedings- en beweegadviezen. Maar niet alleen patiënten, ook artsen hebben het moeilijk met zelfmanagement. Het kost hun tijd en moeite. Tijd is niet in ruime mate voorhanden in de gezondheidszorg; en het vertellen van feitelijke uitslagen van onderzoeken is veel makkelijker dan begeleiding van de patiënt tot goed zelfmanagement.

Amerikaanse onderzoekers analyseerden 30 consulten en vonden dat artsen en andere zorgverleners de nadruk legden op kwantitatieve gegevens, zoals de hoogte van de bloeddruk en het HbA1c-gehalte. Weinig patiënten volgen de adviezen voor een gezondere leefstijl op, weten ook wij uit ervaring. De patiënten onwil toedichten gaat de onderzoekers echter te ver. ‘Uw bloedsuikergehalte is te hoog. U moet minder eten en meer bewegen’ mag dan voor zorgverleners een logische conclusie zijn, voor patiënten is dat heel anders. Ze voelen zich toch goed? En misschien hebben ze helemaal geen tijd om meer te bewegen. Want wat te doen als je fulltime werkt of je bent mantelzorger van een ernstig zieke naaste? Meer bewegen is dan alleen qua tijd al een hele opgave. Het wordt tijd dat de patiënt in de gezondheidszorg centraal komt te staan, concluderen de auteurs. Beter kunnen we van tevoren de patiënt een lijstje laten maken met punten waarover hij het wil hebben. Onderzoek is wel een thema, maar minder belangrijk. Bovendien moeten we aangeven hoe onze goede adviezen in het dagelijks leven in te passen zijn. Zo werkt de patiënt meer samen met de zorgverlener aan zijn gezondheid. Dat kost tijd, maar uiteindelijk zullen patiënten adviezen beter opvolgen, is de verwachting. Hoe lang zou het duren voordat zij (en wij) aan deze aanpak gewend zijn?