In haar proefschrift stelt Annelies Lucas dat slechts één op de drie patiënten met een diagnose astma of COPD of die hier medicatie tegen gebruikten, ook daadwerkelijk bleek te voldoen aan de vastgestelde diagnostische criteria. Ook constateerde ze dat 30% van de gebruikers van inhalatiecorticosteroïden dit zonder een duidelijke indicatie gebruikten.
Lucas onderzocht de werkwijze en resultaten van de eerstelijns astma/COPD-dienst in vergelijking met een fysiek consult bij de longarts. De astma/COPD-dienst legt de gegevens van de longfunctie en de anamnese op papier voor aan een longarts. De longarts beoordeelt de gegevens en rapporteert de gestelde diagnose en het behandeladvies aan de huisarts. De conclusie van het onderzoek luidt dat een astma/COPD-dienst een valide diagnose en advies kan geven aan de huisarts.
Naast deze diagnostische centra kennen we inmiddels ook andere transmurale samenwerkingsvormen waarbij een longarts op papier of digitaal meekijkt in het diagnostische traject en de behandeling door de huisarts. Waar de een dit als een bedreiging en verarming van de eigen zorgverlening ervaart, ziet de ander dit juist als een kans om patiënten binnen de eerste lijn te houden. Naast adequate diagnostiek vraagt astma/COPD-zorg veel meer van de praktijkorganisatie, zoals een goede samenwerking met bronapotheken en feedback op het voorschrijfbeleid, affiniteit van zorgverleners met deze ziektebeelden, eenduidige registratie in het medisch dossier en een actieve benadering van de doelgroep. Ondersteuning van een astma/COPD dienst kan dan net het verschil maken.
Heb jij ervaring met ondersteuning van diagnostische centra en wil je vertellen wat dit betekent voor de zorgverlening in jullie praktijk, laat het ons weten via tpo@nhg.org.

Annemieke de Jong