Controle van COPD-patiënten zou de zorg kunnen verbeteren. Monitoring met ondersteunend advies van experts is immers effectief bij diabetes mellitus, waarom zou hetzelfde niet gelden voor COPD? Lisette van den Bemt et al. vergeleken het effect van de normale huisartsenzorg met een huisartsondersteunend monitoringsysteem inclusief ‘expertadvies’ op de kwaliteit van leven bij COPD-patiënten. De onderzoekers verdeelden 189 patiënten van in totaal 34 huisartsen na een eerste onderzoek op het Regionaal Diagnostisch Centrum (RDC) willekeurig over een interventiegroep en een controlegroep. De interventiegroep met zesmaandelijks bezoek aan het RDC, inclusief longfunctieonderzoek en (expert-)advies (onder andere stoppen met roken, inhalatietechniek, inhalatietherapietrouw en verwijzing naar de longarts), werd na een en twee jaar gemeten met een ziektespecifieke kwaliteit van leven vragenlijst (CRQ) en vergeleken met de controlegroep. Bij ongeveer de helft van de controles op het RDC gaf een expert advies. De helft van deze adviezen nam de huisarts niet over. Na twee jaar was er noch verschil in kwaliteit van leven noch in de overige eindpunten, zoals exacerbatiefrequentie of afname in FEV₁.
Deze uitkomst suggereert dat wanneer je patiënten met matig ernstige COPD elk halfjaar op een diagnostisch centrum controleert met een spirometrietest, dit geen voordeel biedt boven de gewone huisartsenzorg. Misschien willen wij met externe monitoringsystemen meer doen dan goed is. Adequate diagnostiek was vooraf verricht op het RDC, bij alle deelnemers. Mogelijk is juist alleen dát voldoende was voor een passend vervolgbeleid bij de matig ernstige COPD-patiënt van de huisarts. Na adequate diagnostiek door wie dan ook (huisarts, longarts of diagnostisch centrum), lijkt een op de individuele patiënt toegesneden benadering door huisarts of praktijkondersteuner voldoende. (Ben Ponsioen)