Ieder mens zou in mijn optiek zo af en toe eens een ‘balansdag’ moeten nemen. Gewoon de balans opmaken: wat ligt achter me, waar wil ik naartoe. Kortom: evalueren en nieuwe doelen stellen. Dat de meeste mensen dit doen rondom de jaarwisseling is een feit. Dat dit meestal niet lukt ook; champagne en oliebollen schijnen een weinig positieve invloed te hebben op realistische voornemens. Dat is geen evidence maar practice based.
Ik kan mijn persoonlijke dag niet plannen, het overkomt me. Plots is er een gevoel, anders dan anders, storm in mijn hoofd. Ik denk dan spontaan aan dingen van vroeger en zomaar weer ineens aan alles wat nog moet of zou moeten. Mijn buien van weemoed worden vaak versterkt door melancholische klanken uit de radio, zoals tijdens de top 2000 aan het eind van het jaar. Mijn top 3 van weemoed en nieuwe doelen:
Met stip op 1 dit jaar, de zorgverzekering. Achter mijn voordeur is eind december een krater geslagen van de hoeveelheid post over zorgpolissen. Iedereen leek mij als ‘klant’ te willen hebben en het is fantastisch om zo gewild te zijn! Ik heb me door de aanbiedingen heen geworsteld, tot ik er kotsmisselijk van werd en er buikpijn van kreeg. Niet zo handig nu de maagtabletten uit het pakket zijn gegaan. Ik ben er niet depressief van geworden. Dat was gezien de eigen bijdrage voor geestelijke gezondheidszorg een onaanvaardbaar financieel risico. Wat alle zorgverzekeringen ook bieden: het is heel veel, voor heel weinig. De interpretatie hiervan laat ik graag aan u als lezer over.
Behalve praktijkondersteuner ben ik ook teammanager van het huisartsenzorgteam. Met angst zie ik de huidige ontwikkelingen tegemoet. Welke zorgverzekeraar heeft nog een contract met wie en voor wat? De assistentes verwelkomen patiënten nu niet meer met de vraag: ‘waarmee kan ik u van dienst zijn?’. Anno 2012 heb ik ze leren vragen: ‘waar en hoe bent u verzekerd en mogen wij u wel van dienst zijn?’
Al jaren een goede nummer 2, de gezondheidsdoelen. Tja, dan moet ik toch terugkijken naar het afgelopen jaar. Mijn gewicht is eigenlijk goed vergelijkbaar met de economie: de rek is er wel uit. De groei is afgevlakt zeg maar en soms is er zelfs sprake van “recessie”, iets wat mijn weegschaal toejuicht. Beweging was dit jaar fantastisch: veel gefietst en bij de eerste de beste tegenwind weer in de auto gestapt. Maar goed, in- en uitstappen is ook beweging. Mijn voeding is verbeterd: minder snoep en meer groente en fruit! Ik ben trots op deze prestatie, hoewel de credits volledig aan mijn vrouw toekomen: zij kookt en doet de boodschappen. Ik beperk me tot kauwen en slikken en zeg met uitgestreken gezicht: ‘lekker schat’.
Mijn doelen had ik al verwoord voor Sinterklaas. ‘Lieve Sinterklaas, bij deze mijn verlanglijstje. Ik wil graag een vette bankrekening en een slank lijf. Ik hoop dat u deze twee niet net als afgelopen jaar weer door elkaar haalt.’ Niet reëel? Ach reële doelen zijn voor echte patiënten. In het voorstadium mag je nog dromen en hopen.
De laatste van mijn top 3: een betere balans tussen werk en privé. Helaas heeft een dag maar 24 uur, daarvan wordt een groot deel besteed aan werk. Erg? Nee, ik ben zielsblij in deze tijd dat ik een baan heb! Ik raad alle goede voornemens van patiënten ook af, want als iedereen echt gezond gaat leven ben ik straks werkeloos. Maar goed, naast werk is er ook privé en ik vind het echt heerlijk om mijn vrouw en kinderen wat vaker te zien.
Terwijl ik mijn column afsluit, verschijnt op mijn bureaublad een foto van mijn gezin. Kijk, een doel is al behaald!

Bas Janssen