Mijn laatste column, het is zover. Ik begin met een citaat van één van mijn inspiratiegoeroes: ‘Iets is alleen maar leuk als het ook een keer ophoudt. Als het niet ophoudt, is het op een gegeven moment niet meer leuk.’ Nu maar hopen dat je het überhaupt ooit leuk vond.

Laatst had ik een managementtraining over verzuim. Verzuim is in elke organisatie een belangrijk onderwerp. Het kost geld als mensen thuiszitten.

Een van de grootste uitdagingen voor praktijkondersteuners is het veranderen van hun patiënten. Iets genuanceerder: het veranderen van de ongezonde leefstijl van deze patiënten. Persoonlijk vind ik verandering erg interessant, om naar te kijken. Maar ook om er mee bezig te zijn, bij een ander. Bij mij hoeft er niets te veranderen.

Het is vrijdagmiddag, drie uur. Samen met de huisarts ben ik op weg naar Henk. De stemming tussen mij en de huisarts is een beetje balorig. Er hangt spanning en we zijn aan het afreageren, op onze eigen manier. We bellen aan en er wordt opengedaan. Gelijk is onze stemming anders. Aangepast aan de stemming in het huis waar we zijn.

Ik ben een gelukkig mens. Problemen ken ik niet, mijn leven bestaat uit uitdagingen. De grootste uitdaging is om dit zelf te geloven, dat is nog wel een probleem.

Waar mensen werken, worden fouten gemaakt. Dat weten we allemaal. Het gebeurt dus ook in de zorg.

De meeste spullen waarmee ik werk zijn voorzien van een gebruiksaanwijzing. Ik verwacht dat iedereen er correct en voorzichtig mee omgaat. In mijn werk ben ik zelf het belangrijkste instrument. Dat roept de vraag op hoe ik met mijzelf als instrument omga.