Patiënten met diabetes mellitus type 2 moeten meer bewegen, maar weten niet goed hoe. Wandelen met een hond vonden twintig geïnterviewde Schotse patiënten een goed inpasbaar idee. Een mooi voorbeeld van meedenken met de patiënt met een ‘beweegrecept’. Dat mensen met diabetes mellitus type 2 gebaat zijn bij beweging is wel duidelijk. Beweging helpt zelfs beter dan een dieet. Maar hoe krijg je de patiënt zover? In Schotland haalt nog geen 40% van de volwassenen de norm om dagelijks 30 minuten matig intensief te bewegen, 5 dagen per week. In Nederland lag dit percentage in 2008 op 60% (Nederlandse Norm Gezond Bewegen). Engelse onderzoekers wilden weten hoe DM2-patiënten denken over beweging en het inpassen hiervan in hun leven. Ze voerden een longitudinaal kwalitatief onderzoek uit, waarbij ze 20 Schotse patiënten interviewden (2002) en dit na 4 jaar (2006) herhaalden. Ze waren vooral benieuwd of (de aanschaf van) een hond deze patiënten aanzetten tot meer beweging. De geïnterviewden gaven aan dat er bij diabetescontroles nauwelijks aandacht is voor het aspect beweging en dat de betreffende hulpverlener al helemaal niet ingaat op de inpassing daarvan in het dagelijks leven. De meeste ondervraagde DM2-patiënten vonden het dan ook erg lastig om structureel meer te gaan bewegen. Wandelen met een hond zagen ze daarentegen wel zitten. Een hond ‘dwingt’ je om een paar keer per dag naar buiten te gaan en je hebt er meteen een kameraadje bij. Bovendien gaat zo’n hond een jaar of tien mee, dus dan zit die continuïteit ook wel snor. Het voert wellicht te ver om alle patiënten met DM2 een hond te laten aanschaffen, maar je kunt die mogelijkheid zeker opperen. En willen ze niet zelf een hond, dan maken ze maar een dagelijks extra rondje met de hond van de buren! (Susan Umans)